Puck is een voormalige fokpoes. We hebben lang gezocht naar een Aby die ons qua stamboom aanstond. Ze heeft nu drie nestjes gehad, en in haar laatste nestje zaten een blauw en een fawn poesje in. Die twee hebben we gehouden. Puck is een erg goede moeder, die alles over heeft voor haar babies. Tot de dag dat de kittens weggaan blijft de "melkbar" geopend. Natuurlijk moeten de babies niet al te ver bij het nest vandaan gaan, of in de krabpaal klimmen, want dan moeten ze teruggesleept worden, zelfs al zijn zo groot dat dat niet meer fatsoenlijk gaat. Puck kan heel erg uit de hoogte doen naar mensen, maar uiteindelijk vindt ze aandacht toch ook wel fijn. Mevrouw weet haar status goed uit te buiten en ze vind niets leuker dan Ataya pesten, want dat is zo'n dankbaar slachtoffer. Soms komt Ataya luid gillend de trap op vliegen, met Puck achter haar aan als een rode furie. Met al haar haren overeind lijkt ze wel een vos, zo'n pluimstaart kan ze maken. Ataya zoekt dan bescherming bij Jan-willem, die niet zo onder de indruk is van Puck's punkkapsel. Puck praktiseert ook de kunst van het precisie bombarderen van Ataya: 's Avonds ligt Ataya bij ons op bed, en Puck peilt dan door een paar keer te kijken waar ze precies ligt. Vervolgens duikt ze met een grote sprong in één keer boven op Ataya. Succes verzekerd! Maar nu de drie jonge katten erbij gekomen zijn is Puck een stuk rustiger geworden. Ze kan zich niet op én Ataya, én Ashnessea, én Fireball én Cheza én Indy concentreren. Soms moet Puck zich nog even laten gelden maar nu verdeelt ze het over vijf katten in plaats dat alleen Ataya de pineut is. De Ataya precisie bombardementen zijn sinds februari (sinds de komst van Ashnessea) niet meer voorgekomen. Hopelijk zullen ze ook niet meer voorkomen. Na haar derde nest hebben we Puck laten steriliseren. Ze is heel wat rustiger en veel meer benaderbaar geworden voor ons. Met de jaren gaat wordt Puck steeds rustiger, Ze heeft in Shane een grote vriend gevonden. Ze moet hem dan wel met Ashnessea delen, maar dat neemt ze voor lief.

Ashnessea is onze eerste zilveren dame. Ze is 2 dagen onderweg geweest uit Australië om bij ons terecht te kunnen komen. We hebben haar 26 februari van Schiphol opgehaald. Ze heeft zich perfect aangepast aan haar nieuwe omgeving. Ze heeft een hele goede band opgebouwd met Shane, ze wordt regelmatig door Shane gewassen. Ashnessea kan het goed vinden met alle katten. Ze is heel lief en aanhankelijk. Knuffelen met haar motortje op volle sterkte is haar grootste hobby. Zoals het een goede Aby betaamt zit ze overal in, op en onder. Helpt ons met alles wat we doen. Ashnessea is volledig ingeburgerd en speelt met iedereen die zin in spelen heeft. Maar met Shane heeft ze een speciale band. Ze zoekt hem op als hij boos is alsof ze hem wil opvrolijken, meestal lukt haar dat ook: Shane begint haar dan te wassen. Ashnessea is een echte Aussie: Ze vind het heerlijk om een "buideldier" te zijn: Gerda kan haar overal mee naar toenemen als Ashnessea maar in een plooi ("buidel") van een trui, T-shirt of blouse kan liggen, dan spint Ashnessea van genoegen. Ook vind Ashnessea het heerlijk om 's nachts te komen knuffelen, ze spint, "kwijlt" en trappelt met alle vier haar poten. Ze is dan echt gelukkig. Van Puck heeft Ashnessea niet veel te vrezen omdat zij nu al groter is dan Puck en dus is Ashnessea ook niet echt van Puck onder de indruk als die haar "punkkapsel" opzet.

Sari is onze eerste Abessijn. Toen ze binnenkwam in haar nieuwe huis, stapte ze met haar staart in de lucht door de kamer, alsof alles doodnormaal was. Deze en Die moesten wel even wennen aan zo'n brutaal dier, maar ze hebben niet lopen blazen of doen. Sari is gek op aandacht (al dan niet positief) en kan absoluut niet tegen ruzie. Als we een keer woorden hebben dan staat zij luid mauwend tussen ons in. We moeten het dan goedmaken van haar, en een 'group hug' met haar erbij is pas bewijs genoeg dat alles weer goed is. Sari heeft ook iets met 'beer', een pluche beertje. Beer wordt regelmatig onder luid gemiauw door het huis gedragen (meestal als we gaan slapen), en bij een van ons neergelegd of tussen onze kussens in bed, alsof ze wil zeggen: “Nu passen jullie maar even op hoor. Ik heb het alle aandacht gegeven die ik kan.” Mevrouw is een echte Aby, en kan het bloed onder je nagels vandaan treiteren. Ze gapt als ze de kans krijgt eten van alles en iedereen of het nou mensen of katten zijn, in geval van katten steekt ze een poot in het voerbakje van de ander en trekt deze onder de neus van de ander vandaan, en ze weet hoe ze keukenkastjes moet openmaken (om bij het kattenvoer te komen). Omdat ze vindt dat ze niet genoeg eten krijgt, heeft ze wat nieuws bedacht: Ze vangt regenwormen! Ze gaat naar buiten, en vangt een regenworm (We weten nog niet hoe; het is donker als ze "op jacht" gaat). Dan komt ze stoer met een worm in haar bek binnen, en gaat ermee spelen. Als we hem dan afpakken, is ze het er absoluut niet mee eens. Ze kan ook heel lief komen knuffelen, en ze slaapt regelmatig in onze armen. Als ze weer eens iets heeft uitgespookt dan heeft Jan-willem moeite om haar te bestraffen; ze trekt rare koppen totdat hij moet lachen, en dan neemt ze het standje niet serieus... Helaas heeft Sari last van PL (Patella Luxatie). Omdat we het niet verantwoord vinden om met katten met een afwijking te fokken, is ze gesteriliseerd. Op zich jammer, want ze was een goede moeder, en ze heeft een heel lief karakter, hoewel Die daar af en toe wel anders over zal denken.

Ataya is de dochter van Sari. Omdat Sari een baarmoederontsteking had, en het niet zeker was of ze daarom gecastreerd zou moeten worden, hebben we Ataya gehouden. Omdat we blauwe Aby's willen fokken waren we oorspronkelijk niet van plan om haar te houden; met een wildkleur heb je minder kans op blauw, maar we wilden haar lijn wel graag houden. Toen we erachter kwamen dat ze PL heeft, hebben we haar laten steriliseren, en zaten we dus met twee poezen waarmee we niet konden fokken. Ataya is een beetje nukkig. Ze houdt van aandacht, maar dan moet die wel ALLEEN op haar gericht zijn. Komt er een andere kat in de buurt, dan moet ze die wegjagen. Ze speelt wel met alle speeltjes, en in en om de krabpalen, maar ze springt niet zo veel (door haar PL). Een van haar grootste hobbies is bij Jan-willem op schoot liggen als hij achter de computer zit. Het is zelfs zo erg dat mevrouw bij de computer gaat zitten schreeuwen als Jan-willem er eens niet achter zit. Als je dan gaat kijken wat er aan de hand is, dan blijkt dat ze gewoon op de stoel zit te wachten. Helaas kan Ataya het niet zo goed vinden met Puck. Puck vindt het namelijk leuk om Ataya te pesten. Maar nu dat de jongere katten erbij gekomen zijn heeft Ataya meer rust gekregen omdat Puck zich nu beter naar haar gedraagt.

Shane is een beetje een buitenbeentje. Het is namelijk een Maine Coon. Gerda was aanwezig bij zijn geboorte, en als 'peetouders' gingen we regelmatig kijken hoe het met het nestje stond. Jan-willem viel languit voor Shane (en Shane voor hem). Na een paar weken ging ook Gerda overstag, en hebben wij ons over Shane ontfermd. Shane is een grote knuffelbeer (hoewel hij dat zelf niet wil toegeven; als er iemand langskomt die ziet dat hij aan het knuffelen is, dan moet hij acuut weg en macho spelen). Een Maine Coon is vergeleken met een Aby niet echt snugger, hoewel het opgroeien tussen de Aby's er wel voor heeft gezorgd dat hij slimmer is dan zijn meeste rasgenoten. Toen Shane aan het puberen was, was hij erg opstandig; hij sloeg Die letterlijk het hele huis door. Toen hij op een gegeven moment echt door het lint ging zijn we ertussen gesprongen. Omdat hij zo door het dolle was, heeft hij Gerda toen fiks gebeten en gekrabd. De volgende dag is hij gecastreerd, waarna het de liefste kat is geworden die in huis rondloopt. Tenminste, als het niet rond etenstijd is, want dan kan elke kat die in de buurt komt een pak slaag krijgen behalve Ashnessea, zij wordt dan even grondig gewassen. Shane vind Aby babies een beetje eng, maar als de kittens oud genoeg zijn speelt hij graag met ze. Dit ziet er soms eng uit; een kitten verdwijnt helemaal onder hem, en hij is erg groot en sterk, maar weet dat zelf niet.

Die hebben we helaas op 1 mei 2007 moeten laten gaan. (zie In Memoriam) Deze en Die zijn broertjes en onze eerste katten. Vlak nadat we op ons zelf zijn gaan wonen zijn zij erbij gekomen. Ze lijken niet zo heel erg op elkaar (helaas, want nu is de grap van hun naam niet optimaal). Die is, ondanks zijn leeftijd nog steeds, de baas in huis, hoewel de Aby's daar nog wel eens anders over denken. Meestal laten ze Die in de waan, maar af en toe wordt Die zonder enige aanleiding het huis door gejaagd door de dames. Hoewel Die behoorlijk rustig en vredelievend is wint hij tot nu toe nog steeds van zijn broertje als Deze weer eens probeert de baas te worden. Die haalt niet zo veel rare dingen uit, maar zoals elke kat is hij niet helemaal normaal: Hij zet altijd een poot in de waterbak als hij gaat drinken. Als hij aandacht wil om te knuffelen, dan kan hij koppetje duikelen. Die heeft een keer (waarschijnlijk aangemoedigd door Deze) een pot Completa omgegooid, en bijna alles eruit geharkt. Ook heeft hij ons een keer laten schrikken door bijna te stikken. Hij had zijn kop in een zak "bananenchips" gestoken, maar kreeg die zak niet meer van zijn kop. Hij had het behoorlijk benauwd toen we hem vonden, want veel ruimte om adem te halen was er niet. Verder is Jan-willem goed genoeg om hem te voeren; zijn liefde geeft hij aan Gerda.

Snowflake hebben we helaas op 20-10-2005 moeten laten inslapen. (zie In Memoriam). Snowflake is een genetisch rood zilver kater. Als baby was het een pitbull: Als hij een tepel vast had dan kreeg niemand hem meer los, en schoppen en slaan dat hij deed om zijn plaats te behouden! Hij was bijna wit bij zijn geboorte; het heeft een behoorlijke tijd geduurd voordat de rode ticking door begon te komen. Omdat hij zo ontzettend mooi zilver is hebben we besloten om hem te houden om evt. een keer als dekkater te gebruiken voor Marali. Het is een ontzettende knuffel: Hij loopt aan de binnenkant van de tuin met je mee als je aan de andere kant van het hek bent, al mekkerend, want hij wil zoooo graag bij je zijn. Als je hem op zijn rug houdt dan rekt hij zich uit, zodat je goed zijn buikje kan aaien. Hij heeft ook een of andere rare tick: Hij gaat 'wuzzels vangen' als je hem hoog in de lucht houdt: Hij gaat dan met zijn voorpoten een beetje voor zijn ogen langs in de lucht graaien. Zijn idee van begroeten is een kopstoot, terwijl hij luid 'Ffrrrff' doet. We weten dat Abessijnen ondeugend zijn, maar Snowflake is wel de overtreffende trap. De rottigheid die hij kan verzinnen doet bijna ons denken dat het een reïncarnatie is van Deze. Naast zijn mooie zilverkleur is het ook een mooie vent qua type aan het worden. Helaas zullen we hem niet gebruiken om mee te fokken; omdat zijn moeder Ceilidh is overleden aan de gevolgen van Amyloïdose kunnen we hem niet met een rein geweten gebruiken om mee te fokken. Het is misschien nog niet duidelijk hoe amyloïdose overerft, maar dat het erfelijk is, is wel bijna zeker.

Ceilidh hebben we helaas op 19-11-2004 moeten laten inslapen. (zie In Memoriam). Celidh is samen met haar dochter Whisper bij ons gekomen uit Engeland. Daar zat namelijk een fokster die naar Saudi Arabie ging verhuizen, en nog een thuis zocht voor een aantal poezen, waaronder Ceilidh en Whisper. Wij hadden wel interesse in Whisper, en omdat ze anders zou blijven zitten met Ceilidh, en omdat ze goed met elkaar overweg konden volgens de fokster, hebben we Ceilidh ook maar laten komen. Kort voordat Ceilidh naar ons toe zou komen is ze nog bij de kater geplaatst. Ceilidh was nog maar net zwanger toen ze bij ons kwam. Ceilidh is een blauw creme tortie zilver, en dat is op zich niet een kleur waar we mee willen fokken; 'gewoon' blauw en zilver is wel even genoeg om je op te richten. Het is wel duidelijk dat Ceilidh de baas was in haar vorige groep; ze is niet onder de indruk van de verzameling vreemde snuiters die hier al rondlopen. Ze vind het wel lastig dat ze niet zo'n hoge rang meer heeft, en als er gegromd wordt, dan smeert ze hem ook gauw naar boven naar "haar" kamer daar vind ze zichzelf wel de baas, dat is haar terrein. Gelukkig is de introductie verder zonder veel ophef gelukt. Ceilidh heeft vrijsnel haar plekje gevonden in de rangoorde van de katten: niet de baas maar zeker ook niet de ranglaagste. Haar zwangerschap heeft daar volgens ons aan meegeholpen.

Deze hebben we helaas op 07-05-2004 moeten laten inslapen. (zie In Memoriam). Deze en Die zijn broertjes en onze eerste katten. Vlak nadat we op ons zelf zijn gaan wonen zijn zij erbij gekomen. Ze lijken niet zo heel erg op elkaar (helaas, want nu is de grap van hun naam niet optimaal). We vermoeden dat Deze een Siamees in zijn voorouders heeft, want hij kan nogal 'kletsen' en hij is veel te slim voor zijn eigen bestwil. Hierdoor kon hij ons in het begin nogal frustreren, maar dit heeft er wel voor gezorgd dat we het een en ander gewend waren tegen de tijd dat we met Abessijnen begonnen. Toen ze nog kittens waren is Deze er eens vandoor gegaan met een blok kaas dat zwaarder was dan hij! Deze is ook uitgekookt: Als hij iets wil wat niet meteen lukt, dan gaat hij eerst alles eens goed van alle kanten bekijken, en verzint dan een oplossing. Als hij niet zwart-wit was, had hij wat intelligentie betreft een Aby kunnen zijn. Hij heeft wel talent om in de problemen te komen: Hij is eens van drie hoog naar beneden gevallen, omdat hij op de vensterbank aan de BUITENKANT van het raam ging lopen, en waarschijnlijk een foutje maakte bij het keren. Ook hebben we hem een keer teruggevonden achter een boekenkast die schuin in een hoek van de kamer stond. Hij kan ook deuren open maken. Zoals bijna elke kattenbezitter hebben we de deurklinken omhoog staan, maar dat helpt maar een beetje... Tegenwoordig hebben we ovale deurknoppen en dat werkt.

Fireball is samen met Blizzard naar ons teruggekomen omdat de nieuwe eigenaar zich niet realiseerde hoeveel tijd jonge katten nodig hebben. Aan basisverzorging zijn ze niets tekort gekomen maar aan opvoeding en paal en perk stellen aan hun ontdekkingsdrang is weinig aandacht besteed. Fireball is ontzettend aardig, maar hij heeft een gehoorafwijking: Hij hoort het woord 'NEE' niet. Hoe hard je ook brult, op 'nee' reageert meneer niet. Dat mensen hierdoor volslagen gefrustreerd kunnen raken deert meneer niet. Als Fireball rottigheid in zijn hoofd heeft, dan komt het er alleen maar uit als hij het tot uitvoer kan brengen. Afleiden of boos doen zorgt er alleen voor dat het iets later gebeurt dan dat hij gepland heeft. De fratsen van Fireball, de problemen die we voorzagen in het goed herplaatsen van hem, en het wegvallen van Snowflake als jonge clown, hebben ervoor gezorgd dat we toch besloten hebben om hem niet uit te plaatsen, maar zelf te houden. Fireball ligt graag onder het dekbed tegen je aan te slapen. Hij vraagt heel lief of hij eronder mag, en zoekt dan een lekker plekje op. De rest van de nacht ligt hij strak tegen je aan. Het liefst speelt Fireball 'full-contact' met Cheza. Cheza mag dan een stuk kleiner zijn, maar het is wel een haai-baai die hem meestal goed aankan, dus hij is nog niet de baas die hij denkt te zijn. Omdat Fireball genetisch rood is, een kleur die je maar zelden ziet bij Abessijnen, nemen we hem regelmatig mee naar shows. Hij is populair bekend als 'peentje', en hoewel hij geen mooie aby is qua type, krijgt hij veel belangstelling vanwege zijn kleur.

Op 12/11/2006 heeft Marali haar eerste nestje gekregen. Het waren 2 sorrel katertjes, en 1 fawn poesje. Dat poesje hebben we gehouden. Dit is Yavanna. Haar broertjes hielden van ruig spelen, maar gelukkig kon Yavanna daar wel tegen... Ze heeft geleerd op full-contact te spelen, het kon niet ruw of hard genoeg gaan. Dat kwam ook wel mooi uit met de rest van onze katten. Fireball en Shane zijn altijd heel fanatiek met spelen: Jonge katjes zijn voor hun een soort opwindmuisjes, daar kan je toch leuk mee spelen en ze bewegen nog uit zichzelf ook! Yavanna trekt nu heel veel op met Indy, samen zijn het de klefste katten in het huis. Elkaar wassen en kopjes geven kunnen ze volhouden tot wij er gek van worden... Doordat ze zoveel met het 'prinsesje' Indy optrekt, is Yavanna ook een beetje een dametje geworden. Ze houdt niet meer van ruig spelen, ze moppert nu regelmatig fiks naar Fireball die dat nog wel steeds graag wil. Helaas is eten niet zo'n grote hobby van haar, om haar op gewicht te houden krijgt ze extra eten in de badkamer. Dat weet ze maar al te goed; als we naar de badkamer lopen dan rent ze voor ons uit we breken regelmatig bijna onze nek over haar op de trap! Natuurlijk wil ze eerder bij de badkamerdeur zijn dan wij, zodat ze ons domme mensen duidelijk kan maken dat ze wil eten. Eenmaal in de badkamer wil ze eerst knuffelen voordat ze gaat eten. 's Ochtends wil mevrouw ook nog wel eens 'helpen' met douchen; ze wil dan de douchestrstralen vangen. Dan heeft ze kletsnatte poten, en haar kop is ook behoorlijk nat, maar een lol dat ze heeft, ze kan er geen genoeg van krijgen! 's Nachts als we slapen houdt ze ervan om in je knieholte te liggen. Ze frommelt zich dan heerlijk op als een marmot.