On September 20, 2008 we finally were able to get Aatos from Finland... Aatos is een mooie wildkleur kater. We waren op zoek naar een eigen dekkater, maar in Nederland was de verwantschap met onze lijnen te groot daarom zijn we in het buitenland gaan zoeken. In eerste instantie waren we op zoek naar een zilver kater, maar het nestje waar we op wachtten bestond uit alleen poesjes... De fokster wist echter te vertellen dat een bevriende fokster een nestje verwachtte dat, hoewel geen zilver, wel erg mooie lijnen voor ons had. Dat nestje is op 5/12/2007 geboren, en had 2 katertjes. Aatos was het mooiste mannetje (en het ondeugends). Helaas waren er nogal wat bureaucratische kastjes en muren waar de fokster zich doorheen moest worstelen voordat ze de stambomen kreeg. Alsof dat nog niet genoeg was, duurde de diverse testen ook nogal lang. (Soms zit alles tegen...) Uiteindelijk was alles rond, en is Aatos per vliegtuig opgehaald. Meneer heeft zich voorbeeldig gedragen. Eenmaal thuis was het spannend om hem los te laten; hij was per slot van rekening al zowat 10 maanden; een al redelijk slungelige puber... Aatos heeft er krap twee weken over gedaan om moed te verzamelen om te kijken of hij hogerop kon komen. Als enige ongecastreerde kater in huis vond hij dat hij meteen voor de oudste dames moest gaan. Sari & Ataya wisten niet wat hen overkwam: Ze werden zomaar aangevallen door die snotaap! Gillen, krijsen! Nadat we Aatos voor straf in de kattenkamer op hadden gesloten bleven de dames nog een half uur voor zich uit grommen en mopperen... Ook Shane moest het ontgelden, dat Shane minimaal 2 maal zo groot is als Aatos maakt hem niet uit: Hij gaat er vol voor om Shane de baas te worden. Natuurlijk vinden wij dat niet goed. Ritueel vechten mag maar straatvechten niet, helaas lijkt het erop dat dit de manier van vechten is die Aatos zich eigen aan het maken is. Dat betekend dat wij goed op moeten blijven letten. Ondertussen is Aatos een stuk aardiger, maar dat vertrouwen de anderen nu niet. En ja, als ze maar naar hem blijven grommen, dan gaat hij ze toch maar weer pesten. Hij is wel een heerlijke knuffel. Hij vindt het heerlijk om in je armen te liggen knuffelen. Hij gaat dan je gezicht likken, dit doet hij vooral bij Gerda, of in je wangen & kin bijten waar Jan-willem voornamelijk zeer geschikt voor is.

Indy is de dochter van onze uitplaats poes Savannah. Indy is de kleindochter van Puck en het nichtje van Marali. Op 11 maart 2006 is Indy bij ons komen wonen, we waren wel een beetje bang dat Fireball haar als een opwindmuis zou behandelen. Maar geheel tot onze verbazing gaat hij wonderbaarlijk voorzichtig met haar om. Ook de meeste anderen vinden de nieuwe aanwinst helemaal geen probleem. Alleen Cheza vindt het niet leuk dat haar status van liefste kleinste poesje afgepakt is. Bij de introductie van Indy was het duidelijk dat ze katten op hun kleur beoordeelde: Blauw en wildkleur was OK, en zilver was ook niet al te erg, behalve dat Cheza ging mopperen, maar een sorrel en rood? Dat kennen we niet! Mopperen dan maar. Die komt vervolgens kijken naar wat er nu weer bij is gekomen. Indy ziet een ZWARTE kat. Blazen! Een kat hoort niet zwart te zijn! Na deze schrik kwam Shane even kijken... Die was niet alleen een rare kleur, hij leek niet eens op een Abessijn! Grote paniek! Allemaal enge dieren... Indy is een dametje met op haar tijd een kort lontje. Dan krijgt ze een driftbui en is ze voornamelijk een gnappertje. Fireball heeft eerst geprobeerd om dit op te lossen door haar in zijn voorpoten vast te houden en verder alles buiten bereik van dat happende bekkie te houden. Nu lost hij haar driftbuien op door haar bij haar keeltje te pakken. Dat is wel heel eng om te zien maar gelukkig doet hij haar niet zeer en als Indy weer rustig is laat hij haar weer los. Fireball en Indy kunnen heerlijk ravotten Indy springt Fireball dan gewoon met 4 poten in zijn gezicht in een speel aanval. Fireball "vangt haar dan op" en samenzetten ze het op een worstelen. Soms doen ze elkaar zeer maar daar trekken ze zich niets van aan, spel gaat boven alles. Indy gaat helemaal uit haar dak als ze wordt geknuffeld. Ze knort dan amechtig en ligt voluit te genieten. Keten op bed is een andere hobby van haar: Voordat er wordt geslapen moet er eerst worden gespeeld en wel met alles wat beweegt. We zijn José heel dankbaar dat ze dit meisje aan ons heeft willen afstaan. Omdat Indy enigst kitten is uit een eerste nest in hele lange tijd, zijn José en Martien natuurlijk heel erg gehecht geraakt aan Indy. Maar wij hebben beloofd dat onze deuren altijd voor hun zullen openstaan, en dat ze Indy ten allen tijden kan komen bezoeken. We hopen dat José en Martien daar vaak gebruik van zullen maken.

Cheza is het enige poesje uit Ashnessea's eerste nest. Ze was niet alleen wat kleiner omdat ze een poesje is, maar ze was ook wat prematuur: haar buikje en de binnenkant van haar achterpootjes waren helemaal kaal. Ondanks dat is ze niet voor een kleintje vervaard: Ze is opgegroeid als kleinste kitten van 3 nesten met rauwdauwers, dus ze is behoorlijk fel en geeft zich niet snel gewonnen. Cheza vindt zichzelf een lief klein poesje, daarom moet ze heeeel veel aandacht en liefde krijgen van haar mensen. Dus als je naar de badkamer gaat, of naar de slaapkamer, dan speert mevrouw langs je heen naar binnen. Stel je voor dat ze aandacht misloopt! Ook in Jan-willem springen is leuk. Soms met een kleine mauw als aankondiging, maar meestal als hij niet oplet. Dan kan ze lekker op zijn schouder zitten, en in zijn haar bijten en soms ook in de schouder die er onder zit... Bij tijd en wijle is ze een beetje nukkig, maar ze kan het erg goed vinden met Fireball. Samen krijgertje spelen door het hele huis en de tuin is een favoriete bezigheid. Omdat Indy de status van jongste poesje heeft overgenomen heeft Cheza het idee dat ze veel te kort komt. Hierdoor kan ze zich een beetje aanstellen, en omdat ze zo schattig kan doen komt ze er (in ieder geval bij Jan-willem) nog geregeld mee weg. Cheza heeft februari 2006 drie middenhandsbeentjes in haar voorpootje gebroken. Haar moeder Ashnessea gooide een voorraadblik van knabbels op de grond. Cheza stond eronder om de buit met haar moeder te kunnen delen. Helaas kwam dat blik vol op haar voorpootje terecht. Ze is in Amsterdam geopereerd, er zijn pennen in de gebroken botjes in gebracht. Na 6 weken benchrust en iedere week 1 of 2 keer naar de kliniek voor een verbandswissel, is ze weer volledig hersteld, haar pootje is bijna weer als voorheen. Het enige dat anders is is dat ze haar voetje niet zo ver meer kan inbuigen als voorheen. Ze heeft toch een behoorlijke knauw gekregen van het opgesloten zitten en van de vele kliniek bezoeken. In het vervoersmandje zitten vind ze maar niets meer en op tafel zitten in een vreemde omgeving vind ze ook niet leuk meer. Dit doet haar show carriere geen goed. We hopen dat dit nog gaat verbeteren, voor het ongeluk genoot ze van de aandacht op shows. We hopen dat dat weer terug gaat komen.

Marali is de blauwe dochter van Puck. We hadden onze zinnen gezet op een blauw of een fawn poesje uit een nestje van Puck. We hadden in Puck's laatste nest èn een blauwe dame èn een fawn dame. Nu moesten we alleen nog maar een keuze maken. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan... We konden geen keuze maken daarom hadden we besloten om ze allebei maar te houden. Marali is een heerlijke knuffel, ze heeft alleen de rare eigenschap dat ze "lovebites" geeft; als we haar knuffelen weet ze het soms niet meer en bijt dan zachtjes. Verder kan ze het gelukkig met alle andere katten goed vinden, helaas kan haar moeder het alleen minder goed met haar vinden. nu Marali wat ouder is en minder snel bang is voor haar moeder, wordt de verstandsouding, mede omdat Puck ook rustiger wordt, steeds beter. We hopen nu dat Marali moeder is ze zelfverzekerder wordt waardoor ze nog beter met haar eigen moeder zal kunnen omgaan.